Nga Ibrahim Xhepmeta

Do kurajo të durosh duke vepruar -jo thjesht rezistuar ndaj situatave rehatiprishëse, me durim të bukur. Do kurajo të guxosh të përballesh me frikërat më të mëdha. Do kurajë! Do kurajo të zhytesh në përjetime të së kaluarës pa rënë në melankoli dehëse. Do kurajo të shohësh përtej ravijëzimeve të shqisave. Do kurajo të hapësh sytë kur s’të mbajnë qepallat. Do kurajë të dashurosh fisnikërisht. Do kurajo të ruash sekretin. Do kurajo të ujitësh dhe kujdesesh për farën e dashurisë, pa e përmendur atë, duke i duruar mundimeve të përkujdesjes së saj. Do kurajo të presësh dhe të veprosh në kohën e duhur, vendin e duhur në mënyrën e duhur. Do kurajo të ngrihesh menjëherë pas rrëzimit. Do kurajo të fitosh hallallin, të shpenzosh në hallall, të jetosh me të. Do kurajo të lypësh vetëm të mirën, t’i qëndrosh asaj edhe kur rrethanat ta imponojnë përlyerjen në mëkat. Do kurajo të mbetesh vetvetja në gjendje deliri dhe ngazëllimi. Do kurajo të marrësh shembujt më të mirë dhe njëkohësisht të jesh vetvetja duke mos e krahasuar veten me asnjeri dhe pa imituar (jo ndjekur, pasuar apo frymëzuar) askënd.

Do kurajo të bindësh veten të luftojë çdo betejë me veten për t’u bërë vetja e saj më e mirë. Do kurajo t’i flasësh vetes e të dëgjojë, të kuptojë, të bindet. Do kurajo të thuash “jo”, të mbrosh qëndrimin tënd, të marrësh vendimin më të duhur për veten.  Do kurajo të rrish me veten, ti kushtosh kohë të veçantë asaj. Do kurajo të flasësh drejtpërdrejt dhe pa doreza me njerëzit  e afërt. Do kurajo të shohësh veten në pasqyrë dhe të monologosh pa zë, e pa u çmendur.  Do kurajo të jetosh të tashmen pa u ligështuar për të kaluarën dhe pa u frikësuar për atë që po vjen. Do kurajo të mbash ndjenjat për vete, të akumulosh dhimbje e në fund në vetmi, përulësisht vetëm për vetëm me Zotin, t’i qash hallet dhe lotët të rrjedhin nga sytë e zemrën ta fshish në pasqyrë. Do kurajo të zgjedhësh vetminë kundrejt shoqërisë së keqe dhe shoqërimin me të mirët, kur të rrihet vetëm e vetmia të dëmton. Do kurajo të vetëpërmbahesh çdo herë pa i hequr fytyrës vellon e bukur të zemërimit ndaj shëmtirave dhe padrejtësisë. Do kurajo të ëndërrosh bukur e ëndrrat mos t’i ndash me askënd, por t’i kujtosh e të lodrosh me mendimet e tua.

Do kurajo të meritosh të thirresh besnik. Do kurajo t’i pretendosh dhe vërtetosh vetes sinqeritetin. Do kurajo të mendosh çdo gjë pa u shpërqëndruar nga ndjesitë. Do shumë kurajo të jesh trim i vërtetë, i gatshëm çdo moment për të sakrifikuar veten për gjërat që ja vlejnë edhe kur s’ke kohë të bësh një vlerësim të tillë, t’i japësh përparësi të tjerëve. Do kurajo të jesh i butë me mikun e i ashpër me armikun. Do kurajo të mbash rradhën në fund sikurse do kurajo të jetosh me nder dhe modesti si udhëheqës i valles. Do kurajo të mos hutohesh me turmën kur ata sulen drejt plaçkës së lirë. Do kurajo të shtysh vullnetin edhe kur s’të tërheq. Do kurajo të flasësh kur dyshon se s’do ta zbatosh atë që thua, megjithatë për shkak të fjalës i jep vetes besën ta çosh deri në fund. Do kurajo të bësh mirë pa i treguar askujt arsyet.  Do kurajo të mbash lidhjet e dobëta fort, marrëdhëniet e momentit gjatë.

Do kurajo të lësh mbrapa të kaluarën pa e harruar atë. Do kurajo të përfytorosh të ardhmen tënde me vetëbesim. Do kurajo të bësh një punë të mirë, sado e vogël, por të përkryer dhe në vazhdimësi. Do kurajo që pasi ke rënë në gabime, mëkate, të mos bësh një gabim dhe mëkat më të madh duke thënë: “Unë kështu jam, s’kam shpresë.” Do kurajo të dëgjosh më shumë nga ç’flet, të rezervohesh sepse edhe nëse fjala është argjend  heshtja është flori. Do kurajo të fluturosh lart pa shkëputur “këmbët” nga toka.  Do kurajo të mbetesh aty gjatë kur mbërrin në majë. Do kurajo të kujtosh gjërat që s’vijnë pa e sforcuar kujtesën . Do kurajo të kesh shokë, e megjithatë të zgjedhësh të rrish me veten, sepse e di që shoqërimi me ta është më i keq se të qëndruarit vetëm. Do kurajo të reduktosh pritshmëritë ndaj njerëzve ose ti ç’bësh thuajse fare. Do kurajo të jesh realist dhe optimist në të njëjtën kohë. Do kurajo ti japësh kohë gjësë dhe ta mbushësh me gjëra kohën. Do kurajo ta çmosh kohën tënde pa përçmuar kohën e të tjerëve. Do kurajo të duash me masë, të urresh me masë. Do kurajo t’i japësh çdokujt vendin që i takon, pa e ndjerë veten superior dhe pa të qesëndisur mendjemadhlsinë. Do kurajo të duash për ndienjën të urresh për të keqen. Do kurajo të kesh armiq, por ti në mundsh duke mos u bërë si ata, e për shkak të sjelljes tënde të respektojnë dhe të duan. Do kurajo të zgjedhësh mes dy të ngjashmeve dhe të vendosësh mes dy të këqijave më pak të dëmshmen. Do kurajo të mendosh gjatë, për më gjatë, të përfytyrosh të ardhmen i lumtur dhe ngadhënjimtar.  Do kurajo për shumë gjëra…

Në fund më e vështira është se do kurajo për të pasur kurajë!