1

Zoti im, me t’u lut për diçka, e me ma dhënë

Është mëshirë, dhuratë, bujari

Zoti im, edhe nëse s’më pranon lutjen, e zëmë

Dhuratë është fakti që t’lutem Ty

Me iu lut Zotit me sinqeritet qe ta bëjë zemrën të mirë

Është e pamundur mes me ta kthy lutjen

Ama dije

Se të keqinjtë s’i luten Zotit për zemrën

Re të zeza mbi tokën e thatë, të çarë, të etur

Çdokush, dhe katran qoftë, e njeh zemrën e tij

Kur retë e bardha pikojnë, e tokën ta kenë prekur

Shkëmb a mal, lule a myshk, padyshim do të mbijë

2

Ç’kapak i bukur libri, ç’penë që nuk bën pis

Përshëndetu me zogjtë, stoleve bregtetare

Në u bëfsh poet i kapakëve, kërko e vdis

Ç’mendje, që ka zili flokët e thinjur, çmendesh

Hallet e mëdhaja i kanë njerëzit e mëdhenj

Mos qofsh i vogël, prej të voglave të endesh

Kë ke zgjedhur për shokë te pafundësisë

A u binde se arrin të shkosh, që të vijnë pas

Në qofsh i mirë, cdokush vjen pas hijeshisë

S’fshihen dot, dashuria dhe varferia e ashper

C’bën një i varfër i dashuruar, i mjerë

Heq dorë nga dashuria, bëhet me i varfër

Zjarrin që të shkakton të nxehtë, shuaje

Por askush s’digjet kur do ti, s’i ke ti shkëndijat

Mos e lër atë që digjet për ty të vuajë

Bela e vështirë, ty s’të bie mendja

Unë s’të genjej dot, a të urrej, a më bezdis

Do mburresh nesër që vargjeve të mia të përmendja

Në qofsh poet i zemrës tënde do të jetosh gjatë

Në u bëfsh poet i kapakëve, kërko e vdis

Ç’poezi pret të dëgjosh të më quash të ngratë

3

Ti ike si vesa e verës

Ç’ma njom mua shpirtin tashmë

Më kujtohesh hera-herës

Më kujtohesh me fytyrë, aromë dhe zë

Ata, minatorët në duart e tyre

S’mbanin tjetër veç kazma

Kujt i shkëlqenin diamantet pra

Kujt, pa grotesk, pa sarkazma

Kur t’kem ma shumë sevape se gjynahe

Do t’them se s’kam frike nga vdekja

E nëse një ditë do m’hiqet kjo frikë

Do t’jetë prej mëshires Zotit, jo nga vetja

Mëshire është me m’fal gjynahet

Mëshirë me m’drejtu me bo punë t’mira

4

Vezët e gjarprit u ngrohën nga pëllumbi

Me padurim priste cicërimat të dëgjonte

Zhgënjehet ai zog për kohën që e humbi

E “bijtë e tij” përsëri dot nuk i mohonte

Gjarpër lindi, s’e di ç’prisje gjë tjetër

Të fluturojnë s’bëhej fjalë t’i mësonte

Gjarpri do t’i kthehej zvarritjes patjetër

E gjer atëher pëllumbi do të shpresonte

Behar Shehu